روش تجربی جهت رسیدن به یک دانه‌‌بندی مناسب برای بتن خود متراکم با استفاده از پارامترهای طبقه‌بندی خاک

امروزه از بتن خود متراکم به دلیل دارا بودن خواص تازه و سخت شده مناسب، به صورت انبوه در پروژه‌های عمرانی استفاده می‌شود. این خصوصیات به پارامترهای متعددی از قبیل ترکیب و میزان خمیر سیمانی، میزان حجم سنگ­دانه، دانه ‌بندی سنگ­دانه و عوامل دیگر وابسته است. در این بین سنگ­دانه‌ها به عنوان مصالحی ارزان می‌توانند در تأمین خواص مورد نیاز بتن خودمتراکم تأثیر قابل توجهی داشته باشند. از آنجا که افزایش مقدار مصالح سنگی در بتن سبب کاهش میزان خمیر سیمان مصرفی جهت پرکردن فضای خالی سنگ­دانه‌ها می‌شود، لذا در این مقاله هدف، دست­یابی به دانه‌­بندی مناسب با کمترین فضای خالی با استفاده از ارزیابی فاکتور تراکم و تأثیر آن روی خواص بتن خود متراکم و همچنین با استفاده از روابط کاربردی ضریب یک­نواختی و ضریب انحناء در مکانیک خاک، است. نتایج نشان می‌دهد که رابطه منطقی‌ای بین ضریب انحناء، ضریب یک­نواختی و میزان فضای خالی در مصالح سنگی وجود دارد. در ادامه به بررسی اثر فاکتور تراکم بر خصوصیات تازه و سخت شده بتن خود متراکم پرداخته می‌شود.